Extracten uit wetenschappelijke literatuur/huidige inzichten en adviezen en opmerkelijke publicaties

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC6505252/

Een voorbeeldartikel, uit de Orthopaedic Journal of Sports Medicine, zit vol met wetenschappelijke fouten, citeert studies die niet toelaatbaar zijn of uit circulatie genomen zijn omwille van gefabriceerde data.

Betoog:

Het artikel citeert tot 2x toe een artikel van de National Strength and Conditioning Association (NSCA), een artikel dat in 2017 door de NSCA zelf onttrokken voor publicatie, en dit onder druk van een gerechtszaak betreffende het sanctioneren van de NSCA omwille van een uitgebreid ontdekt wangedrag vanwege de NSCA jegens bedoelde bemoeienis en inspanningen om bepaalde instellingen te benadelen zoals bijvoorbeeld Crossfit.  Verder toonde het rechtsgeschil aan dat de gepubliceerde data en de goedkeuring vanwege de Instituele Review Board beide waren gefabriceerd. Bovendien, nog voordat het artikel was onttrokken van publicatie, werd die publicatie eveneens aan een erratum onderworpen toegevend dat de data met betrekking tot letsels eveneens gefabriceerd waren. Bovenop de verwarring en de schade aangericht, de "Google Scholar" hyperlink verwijzend naar de NSCA publicatie in het artikel zelf verwijst niet naar de retractie of het erratum; in tegenstelling tot de "Medline" en "ISI" hyperlinks. De auteurs van het artikel, daarom, kunnen niet ongeloofwaardig aanspraak maken dat ze onbewust waren van het erratum en de retractie. Samenvattend, de citaties in de onttrokken NSCA publicatie - voornamelijk zonder referentie naar het erratum of de retractie - is onethisch.

Een ander probleem dat onze directe attentie vraagt is de foute citatie van de auteurs. Zij beweren dat "some experts claim that combining this muscel fatigue with the complex movements associated with Olympic weightlifting leads to an increased rate of injury among CrossFit participants compared with their general weightlifting counterparts." De enkele citatie waarvan verondersteld wordt dat ze deze claim ondersteund, een ander NSCA publicatie getiteld "The nature and prevalience of injury during CrossFit training", wordt daarenboven in het artikel schreeuwerig en onverholen fout geinterpreteerd in afwezigheid van ondersteuning van de claim van de auteurs van een verhoogde letselfrekwentie in CrossFit training vergeleken met gewichtheffen.In plaats daarvan concluderen ze dat letselfrekwenties in CrossFit training dezelfde zijn dan die gerapporteerd in de sportliteratuur betreffende  olympisch gewichtheffen, power-lifting en toestelturnen en lager dan competetieve contactsporten zoals rugby.

Zelfs indien deze 2 fouten zouden hersteld worden, het centrale doel van het artikel zou ongezond blijven. Het artikel beweert in te schatten hoeveel letsels er voorkomen in "traditional weightlifting" over de een tijdspanne van de voorbije 2 jaar. Nochtans de vragenlijst suggereert dat sommige subjecten niet trainden gedurende een groot deel van deze 2 jarige periode. De vraag luidt: Hoe lang doe je aan gewichtheffen? Vier van de vijf mogelijke responsen waren minder dan 2 jaar.  

Om een rechtvaardige vergelijking te kunnen maken, zouden de auteurs ofwel de data voor deze vraag moeten bijvoegen en dan de controle regelen over de parameter "training ervaring over 2 jaren", of, zij moeten alle subjecten uit de studie halen die niet consistent hebben getraind in dei periode. De auteurs geven toe dat ze geen enkel van deze 2 hebben gedaan, inderdaad noch vermelden ze noch controleren ze de varierende blootgesteldheid aan trainingservaring. AUB beschouw de implicaties eens van het toelaten van subjecten met minder dan 3 maanden trainingservaring in een studie over letsels opgelopen in een studie betreffende een periode van 2 jaar. Sommige subjecten waren zelfs niet geëngageerd in gewichttraining gedurende een significant deel van de periode waarin het artikel beweert een inschatting te doen van opgelopen letsels. Subjecten die 3-18 maanden trainden zullen wellicht minder opgelopen letsels hebben dan zij die de voor de volledige periode zijn opgenomen.Niemand kan op legale wijze letsels vergelijken opgelopen bij subjecten die net starten met training en zij die 2 jaar trainen. Dat is de reden waarom wetenschappers doorgaans per 1000 uren aan blootstelling rekenen. Als er enige variantie in gemiddelde trainingstijd over de 2 jaren per groep zou zijn, wat bijna niet te vermijden is, en geen controle over de blootgesteldheid aan letsels, dan is de vergelijking tussen letsel frekwentie niet valide.Deze tekortkoming alleen zou het artikel moeten disqualificeren.

Het artikel lijdt nog onder andere fatale en disqualificerende fouten, namelijk, de auteurs geven toe dat ze tekort zijn gekomen in het correct opstellen van de term - centraal in hun publicatie - "letsel". Ze bekennen dat deelnemers waren geinstrueerd om zelf te determineren of een bepaald lichamelijk ongemak beschouwd mag worden als een letsel, geen gedefinieerde kwalificerende termen werden voorzien. Dit roept wederom vragen rond betrouwbaarheid, objetiviteit en validiteit. Zij zeggen dat in hun studie, "letsel" niet gedefinieerd was in een vergelijkbare manier omwille van de subjectieve aard van "letsel" en de veroorzaakte pijn, indien een participant zich herinnerde een letsel te hebben gehad de laatste 2 jaren, dan vermoedde we dat dit significant genoeg was om in de studie op te nemen...". Hun mislukking om deze kritische term te definieren was niet te wijten aan een gebrek aan alternatieven. Andere onderzoekers hebben deze term "letsel" wel degelijk gedefineerd. Bijvoorbeeld "gelijke welke spier, pees, bot, gewricht of ligamentair letsel opgelopen gedurende een CrossFittraining dat resulteerde in het consulteren van een arts of kinesitherapeut, EN veroorzaakte het stoppen of verminderen van de gewoonlijke fysieke activitet, uw typische participatie in krachttraining of veroorzaakte een ingreep. Inderdaad, in Exercise Science, zijn er vele mogelijke definities van letsels. En hier dus ligt het probleem. Verschillende groeperingen an individuen zullen "letsel" verschillend definieren. En als er enige inter-groep variantie is in de vorming van een letsel, dan is de studie een vergelijk aan het maken tussen onvergelijkbaren.Bijvoorbeeld, de NSCA claimt dat spierverzuring een letsel is. Onder krachttrainers en gewichtheffers, zullen enkelen een gebroken hielbeen beschouwen als een letsel. De subjecten zullen dus zowel geschuurde scheenbenen, gebroken hielbenen en verzuurde spieren gerekend hebben als een letsel. We hebben dus geen manier om te weten te komenwat de beweerde aard van het letsel was, noch of ze legitieme letsels waren of slechts verzuurde spieren of gekrenkte egos. Zo ook kunnen we geen vergelijk maken tussen dit artikel en ander onderzoek aangezien dit consistente terminologie en definitites vraagt.

Inderdaad, dit is een zelf toegegeven zwakte en fout dat op zichzelf het volledige artikel invalide maakt. Om de auteurs te citeren: "...the study used a broad definition of injury and, as such, injury numbers may have been over- of underreported attributable to participants not classifying an injury correctly due to lack of a proper definition". "Letsel" is niet de enige term die de auteurs misten correct te definieren. Zij definieerde "raditional weightliftingé als "gelijk welke actie die consistent gebruik maakt van vrije gewichten". Desondanks erkennen ze dat "many CrossFit participants may fall into our definition of traditional weightlifting". Daarenboven mislukken ze in het definieren wat traditioneel gewichtheffen traditioneel maakt. Er zijn geen trainingsschema's of selectieve bewegingsparameters vastgelegd. Niettemin werden de respondenten gedwongen te kiezen tussen één of twee overlappende categorieën. Dit is verwant aan het proberen te contrasteren van 2 bevolkingsgroepen, conservatieven en burgers, die moeten kiezen voor een kandidaat minister. Hoe kan men op redelijker wijze 2 categoriën contrasteren dewelke substantieel overlappen ? 

Tot slot, de auteurs hebben het nagelaten correct te definieren wat "deelnemen aan krachttraining/gewichtheffen/crossfit" betekent. Zij zeggen deelnemers aan CrossFit te zijn op basis van zelfdeterminering of ze CrossFit routines beoefenen. Dit zou dus ook betekenen dat het mensen betreft die zelfgedetermineerde crossfit beoefenaars zijn die werken in een commerciele fitness, zonder supervizie, verzakend aan de bekenning dat "in de studie van Weisenthal et al, letsel frekwentie was significant lager wanneer een trainer/coach betrokken was. Het gebruik van een trainer is niet onderzocht in deze studie...

Misschien is een Krachttrainer, Gewichtheffer, Crossfit trainer in staat om vorm van uitvoering te checken en aldus de atleet te beschermen van letsel".

Daarom, zelfs als het artikel correct bronnen zou geciteerd hebben en zijn temen gedefinieerd, de centrale bevindingenzouden een zeer kleine relevantie zijn voor licentiaten in de lichamelijke opvoeding, gelicencieerde kracthtrainers, waar onderandere Kine-Fit en PT-Fit garant voor staat, nl. de kredietwaardigheid van zijn trainingen, schema's en adviezen.

Alle redenen hierboven vermeld zouden moeten leiden tot het onmiddellijk intrekken van het artikel gepubliceerd in mei dit jaar in the Orthopaedic Journal of Sports Medicine.